Na początku nie był. 🙂 Był w zwojach, które należało po kolei, stopniowo odkręcać. Samo rozciągnięcie pozostawia skręcony kabel (jeden zwój to jeden skręt, a gdy go się potem zaczyna prostować od początku, to parę metrów dalej robią się ostre zagięcia, a potem z nich robią się "sznury", czyli zwinięty podwójne kabel. Próbując z drugiego końca odkręcać, tworzy się kolejne zagięcia i sznury, tym razem skręcone w drugą stronę. Przy krótkim kablu czynność by była banalna, ale latając od jednego końca do drugiego i odkręcając ile się da, tworzyłam w okolicach środka kolejne zagięcia i "sznury". Gdyby była jeszcze jedna osoba, to by się kręciło z dwóch stron i byłoby ciut łatwiej, choć na tak długim odcinku i tak by się nie uniknęło tych ostrych zagięć i sznurów, bo bezwładne kilka metrów kabla leżącego na ziemi już nie poddaje się odkręcaniu na całości, tylko się znów skręca, tyle, że w drugą stronę.
